Deel 1

Droevig sprookje

verdriet.jpg (68770 bytes)

De grondwet waarborgt het recht op vereniging, het Katholiek Onderwijs wenst dat in alle scholen ouderverenigingen worden opgericht.
Toen de inrichtende macht in Bunsbeek de oudervereniging "afschafte" (dec. '86) creëerde zij een precedent dat gevaren inhield voor het democratisch bestel, niet alleen in het eigen dorp maar ook nationaal.

Dit werd ook zo begrepen, want het NCOV bracht zijn grote kanonnen in stelling en het bisdom en het Departement voor Onderwijs werden gealarmeerd. Ondanks alle pogingen tot overleg van de oudervereniging, met steun van vicaris en NCOV, ondanks de schriftelijke belofte van de pastoor aan de raadsman van de oudervereniging om "stapsgewijze verzoening na te streven", ondanks een aanmaning van de Staatssecretaris voor Onderwijs, bleven inrichtende macht en schoolhoofd elk contact weigeren. Erger nog, zij intimideerden onderwijzers, kinderen en ouders. Vooral meester Paul en de leden van het oudercomité moesten het ontgelden. Lasterlijke briefjes werden in naam van de inrichtende macht in het dorp verspreid.

Vicaris Peeters beloofde plechtig dat hij de inrichtende macht op non-actief zou zetten en de school verplichten een oudervereniging toe te staan. Hij vroeg de oudervereniging een jaar geduld te hebben, en zo gebeurde.
Toen na een jaar vruchteloos wachten bleek dat vicaris Peeters zijn beloftes niet zou nakomen doorbrak BOK de "rust", onderpand voor zijn onderhandelingen. Met vijf afleveringen van "HET VERDRIET VAN BUNSBEEK" ging er een schok door het dorp, door het N.C.O.V. en door het aartsbisschoppelijk paleis.

Dag allemaal!

De lente hangt in de lucht, de natuur herleeft. . . Ook de Bunsbeekse Oudervereniging voelt gezonde kriebels en wil van zich laten horen! BOK is lang genoeg op stal geweest en mag weer sprongen maken!

Iedereen weet nu onderhand wel van de problemen rond de school die al jaren aanslepen en tot de dag van vandaag geen stap dichter bij een oplossing zijn geraakt. De problemen zijn talrijk en groeien maar aan. Er is niet alleen de Bunsbeekse Oudervereniging die niet aanvaard wordt... In een reflex van zelfbehoud vormen in Wever pastoor, leerkrachten en ouders blok. Ze zetten zich af tegen Maria Saelmaekers: de kloof lijkt definitief maar het schooltje zelf functioneert beter dan ooit tevoren. In Bunsbeek is de malaise onder de leerkrachten voelbaar en zichtbaar voor iedereen : elke hartelijkheid is verdwenen, de I.M. zwaait met blamen, men wordt er ziek. Vele ouders zijn het grondig oneens met het gevoerde beleid : dit schooljaar verlieten 19 kinderen de lagere school en ten minste één leerkracht verloor zijn betrekking. Meer dan 80% van de ouders drongen langs een petitie bij schoolhoofd en pastoor aan op overleg... Nu dit er nog altijd niet is staat het vast dat alweer een aantal ouders hun kinderen volgend schooljaar elders zullen sturen. Zonde toch! De oplossing ligt nochtans voor de hand : inspraak, betrokkenheid, openheid, democratie...

In het belang van de school werden alle mogelijke inspanningen geleverd om pastoor en schoolhoofd tot betere gevoelens te brengen, om toch tenminste een dialoog te beginnen - vergeefs! Om alles wat te laten bezinken heeft BOK zich het voorbije jaar bijzonder rustig gehouden. Zo werd o.a. de publicatie van ons tijdschriftje stopgezet. De lange stilte wordt ons door sommigen kwalijk genomen...
Wij hadden de zaak echter toevertrouwd aan Z.E.H. Peeters, Bisschoppelijk Vicaris voor het Onderwijs. De vicaris staat achter ouderverenigingswerk: hij feliciteerde ons voor ons engagement en verzekerde dat hij op last van de bisschoppen Bunsbeek zelf in handen moest nemen om ervoor te zorgen dat er tegen Pasen '89 een oudervereniging aan het werk zou zijn. Wij vertrouwden volledig op hem. . . maar stellen vast dat ook hij (voorlopig?) wandelen werd gestuurd. De goede man heeft zeker zijn best gedaan, maar voor ons heeft langer werkeloos toezien geen zin. BOK is niet langer bereid ergens braaf in een hoekje te blijven wachten tot Maria Saelmaekers een teken geeft dat ouders zich mogen verenigen. De vicaris beloofde nu het volgende: hij zal tijdens het derde trimester - steeds in samenwerking met de N.C.O.V. - alle ouders van Bunsbeek bijeenroepen om een oudervereniging definitief op te starten. Wij wensen hem van harte veel succes!

BOK neemt alvast een nieuwe start. Reeds 10 jaar heeft onze vereniging succes met een sportief en cultureel aanbod voor kinderen en volwassenen. Dat zullen wij blijven verzorgen. Wij zullen de opbrengsten van onze toneelopvoeringen niet langer naar Maria Saelmaekers dragen maar rechtstreeks investeren in onze dorpsgemeenschap. En wij zullen de school niets in de weg leggen, maar het recht op vereniging en het vrije initiatief met hand en tand verdedigen.

Het verhaal van BOK is er eentje van belangeloos engagement: na de lange stilte willen wij het U niet langer onthouden. In vijf afleveringen van "Het verdriet van Bunsbeek" leest U :
1) Droevig sprookje;
2) Het bisdom en (on) macht;
3) Geld en macht;
4) Macht en benoemingen;
5) Macht wordt terreur.

Veel leesgenot! Reacties altijd welkom!
Fons Hendrickx, voorzitter

Droevig sprookje

Lang geleden was er eens een klein dorpje met twee kleine schooltjes: eentje voor de jongens en eentje voor de meisjes. Nijvere nonnetjes zorgden voor de meisjes en ook voor de kleinste jongetjes en er waren meesters voor de grotere jongens. En alles ging rustig zijn gangetje en iedereen was erg tevree.

Toen werden de nonnetjes oud en nieuwe nonnetjes werden niet meer bijgemaakt. De nonnetjes gaven hun schooltje dan maar aan mijnheer pastoor en er kwamen juffrouwen voor de meisjes. Eén juffrouw mocht de baas zijn van de andere juffrouwen en er was er maar eentje die baas spelen prettig vond en daarom mocht zij de baas zijn. Het was geen hele mooie juffrouw en ze kon wel niet helemaal zonder fouten schrijven en zingen of zacht spreken kon ze ook al niet, maar de andere juffrouwen konden dat wel en ze beloofden haar te helpen en dan zou het wel gaan. Ze deed erg haar best: elke dag leerde ze beter en beter baas te zijn. En toen ze het al heel goed kon gebeurde er iets wat ze wel prettig vond. Kleine dorpjes mochten plots niet meer en kleine schooltjes ook niet. Daarom deden ze de kleine dorpjes bij elkaar en de kleine schooltjes ook en zij mocht nu de baas zijn van de nieuwe, grote school want dat waren vroeger wel drie scholen geweest en dus was zij eigenlijk een hele grote baas! En ze kon het echt al goed, want niemand moest haar nog helpen...

Alle jongens en alle meisjes van het hele dorp kwamen nu naar dezelfde school. En de papa's en mama's droomden voor hun kinderen een zalige school, midden in het dorp, en zij wilden er zelf veel voor doen. Zij maakten direkt een oudervereniging en dan een mooie speelplaats en een hele grote zandbak, en een bar voor op het bal en ze kuisten de mosselen en ze kochten mooie boeken voor de klasjes en de kleren voor Sint-Niklaas. Dit had dus best een mooi sprookje kunnen worden, maar helaas - U hoorde het al - het is een droevig verhaal...

Er kwam een nieuwe pastoor in het dorpje en daar moest juffrouw-baas nu naar luisteren maar zij was heel vriendelijk voor de nieuwe pastoor en zij bracht dikwijls dropjes voor hem mee want ze wist dat hij die lekker vond. Zo maakte ze van de nieuwe pastoor een dikke vriend, zo'n dikke vriend dat hij over haar geen baas wilde spelen. Alles wat zij hem vertelde geloofde hij meteen, en alles wat ze vroeg was goed. Maar ze vertelde niet altijd alles zoals het echt was en de andere juftrouwen kregen een beetje schrik van haar en het werd op de school steeds minder prettig. De juffrouwen konden er zelf niet veel tegen doen, want de pastoor was de dikste vriend van juffrouw-baas en hij luisterde alleen maar naar haar.

Op zekere dag kwam er in de school een hele lieve juf, de liefste juf die er ooit geweest was! Monica heette ze en zij was ook een dikke vriend van juffrouw-baas. Alle kinderen hielden van juffrouw Monica en ze leerden ook veel en dus waren de papa's en mama's erg tevreden. Maar de juffrouw-baas was een beetje jaloers op Monica omdat die zo mooi was en alles zo goed kon en zij begon er hele lelijke dingen over te vertellen... en de pastoor geloofde dat allemaal en toen moest juffrouw Monica weg. Wat waren de kinderen bedroefd! De papa's en mama's waren zelfs een beetje kwaad... Maar juffrouw-baas was erg tevreden: ze wist nu wat ze kon en hoe ze heel goed baas kon spelen!

De leerkrachten werden nu nog meer bevreesd. Sommigen gingen liever meteen maar naar een andere school en anderen gingen de weg van juffrouw Monica. Hoe knapper ze waren, des te sneller werden ze afgedankt. Soms kreeg een klasje wel vijf verschillende juffrouwen op één jaar... en vrolijk was niemand meer. Wie niet goed luisterde werd bij de pastoor geroepen. En o wee! Dan zat juffrouw-baas naast hem en fluisterde hem in het oor wat hij zoal zeggen moest en dus kregen de juffrouwen nog meer schrik... Juffrouw-baas vond het prachtig. Gezellig was haar school wel niet, maar zij was toch lekker baas! Ze begon veel in de klasjes te komen en hield dan lange preken. Terwijl keek ze sommige kinderen speciaal lang aan en zij smaakte de voldoening van hun vrees. En ze leerde nog vanalles bij...

Ze ging veel ter kerke en zorgde ervoor dat iedereen haar zag. Op moeilijke momenten, als tegenwind dreigde, kon ze droevig wenen... Plotse ziektes overvielen haar bij wijlen en dan hijgde ze en sprak over bloeddruk en "dadelijk val ik neer!" Ze kon dat prachtig spelen: bezwijmen! Met een hand die tastend steun zocht langs de kapstok, het zware lichaam dat tegen de muur belandde, de adem die stokte... Meestal was ze erg tevreden over het resultaat: ze kreeg altijd haar zin.

En zo gebeurde het dat juffrouw-baas een spoor van droefenis en vernieling door het dorpje begon te trekken. Ieder die haar niet blind gehoorzaamde moest weg, alles wat niet van haar kwam mocht niet bestaan... Zij zegde wie naar toneel mocht gaan en wie niet, zij besliste wie toneel mocht spelen en wie niet. Zij bepaalde wie affiches mochten hangen en wie niet, zij besliste waar kinderen muziek mogen volgen en waar niet. Zij mocht fout parkeren, maar de anderen niet... Zij kwam op de foto met de communicanten, de catechisten niet. Zij speelde inrichtende macht, de pastoor niet.

Ja, dit is een droevig verhaal, want ook de papa's en de mama's die voor de school en hun kindjes wilden zorgen, moesten weg. Juffrouw-baas speelde ook baas over bisschop en vicaris: ze weende veel en bitter... en ze kreeg wat ze wou. De school werd nu wel kleiner: veel kindjes gingen weg... Het dorp werd steeds wat stiller want er was alleen de school van juffrouw-baas en verder mocht er niets. En iedereen werd moe en triestig, behalve juffrouw-baas. Die was zelfs erg gelukkig, want was zij niet de baas?! Maar toen kwam BOK...