Macht wordt terreur

Deel 5

Dag allemaal!

Deze BOK werd niet geschreven in de gevangenis van Leuven Centraal, want zowel ondergetekende als de "onbekenden" zijn nog steeds op vrije voeten! Zoals gezegd zijn wij mevrouw Saelmaekers echt erkentelijk voor haar klacht bij de Procureur wegens "laster en eerroof". Zonder op de resultaten vooruit te willen lopen hebben wij nu al de zekerheid dat het onderzoek door de B.O.B. niet alleen ons recht op vereniging en ons recht op vrije meningsuiting zal beklemtonen, maar dat bovendien bevestigd wordt dat wij al het mogelijke hebben gedaan om langs dialoog tot overleg en verzoening te komen. Wij hebben de stellige indruk dat de resultaten van dit gerechtelijk onderzoek erg bezwarend zullen zijn voor het schoolhoofd en - naar wij hopen - een aansporing zullen worden voor de kerkelijke gezagsdragers om eindelijk ook voor ouders in Bunsbeek de eigen onderwijsstatuten en collectieve overeenkomsten te laten gelden.

De Nationale Confederatie van Ouderverenigingen heeft bij monde van onze federatievoorzitter trouwens fel gereageerd. In een schrijven aan vicaris Peeters meldt hij "dat zijn Federatie niet langer inactief wenst toe te zien hoe een bloeiende oudervereniging, aangesloten bij en uitdrukkelijk erkend door zijn organisatie, niet alleen tegengewerkt wordt door enkelen die zich voordoen als inrichtende macht of schoolcomité, maar blijkbaar zelfs het voorwerp wordt van pogingen om volledig monddood gemaakt te worden."
"Na contact met onze leden ter plaatse", aldus nog steeds de federatievoorzitter, "is gebleken dat de vereniging en het oudercomité zich gehouden hebben aan de afspraak tot Pasen 1989 zoals gevraagd in Uw schrijven van 7 juli 1988. De in hetzelfde schrijven vooropgezette oplossing om een minimale inspraakprocedure van de ouders te garanderen, is dode letter gebleven, en dit kan de vereniging, noch het oudercomité ten laste gelegd worden." (...)
"De Federatie zal het huidige oudercomité blijven erkennen als het enige wettelijke en democratisch verkozen bestuur van de oudervereniging te Bunsbeek. (...) Meerdere bij onze Federatie aangesloten ouders hebben reeds besloten hun kinderen in de toekomst niet meer aan de school te Bunsbeek toe te vertrouwen indien zij en hun kinderen de huidige sfeer nog langer moeten ondergaan. Andere ouders vroegen ons hierover advies. Wat wij hen zullen aanraden zal in de eerste plaats afhangen van wat er in de volgende weken al dan niet geschiedt."
(Wie insinueerde daar ook even dat de N.C.O.V. de oudervereniging had laten vallen... ?!)

In deze laatste aflevering van "HET VERDRIET VAN BUNSBEEK" willen wij het hebben over "Macht wordt terreur". Met de komst van Saelmaekers als directie kwam er machtsmisbruik en terreur in de school. Dat ondervond niet alleen de beginnende oudervereniging - leest u maar wat vroegere bestuursleden daarover te zeggen hebben - maar vooral het personeel. Inderdaad, onbenoemde leerkrachten zijn een speelbal in de handen van het schoolhoofd.. maar zelfs de carrière van benoemden met jarenlange ervaring kan zij breken... BOK laat in dit nummer een aantal slachtoffers zelf aan het woord. De lezer moet weten dat BOK niet alle getuigenissen kan afdrukken: behalve meester Ludo en meester Paul gingen ook juf. Monique, juf. Patricia, juf. Ivonne, juf. Mia (Wever), e.a. zwaar gebukt onder de terreur van het schoolhoofd. Het is algemeen bekend dat Chris Meyvis en Hilde Claes momenteel bovenaan op de zwarte lijst van Saelmaekers staan en zich moeten verweren tegen haar giftig ondermijningswerk...

Ondanks de blijvende strubbelingen wensen wij alle ouders, kinderen en leerkrachten een deugddoende vakantie. Onze oprechte dank gaat naar de vele mensen die ons geholpen hebben. Hun steun en sympathie zal er vroeg of laat toe bijdragen dat de school van Bunsbeek wordt zoals ze zou moeten zijn: een glazen huis, warm en open voor iedereen. En wie weet, wat brengt september? Alleszins komt dan... het volgende nummer van de Bunsbeekse Ouderkrant!

Fons Hendrickx, voorzitter

Een droom... of toch niet?

Inderdaad, we waren met een groepje enthousiaste ouders - 't is al 12 jaar geleden. Het schooltje van ons dorp, het leek voor ons, ouders, toch wel "gesloten", "afstandelijk". Maar we geloofden er rotsvast in dat het een droom van een school zou worden.
Bunsbeek zou een schooltje krijgen met open muren, geen gesloten schoolpoort meer, een levendig schooltje, spil van het dorpsgebeuren, met kansen voor kinderen tot veel creativiteit, waar ouders mochten meebabbelen, meehelpen, meewerken, waar fijn contact zou zijn met leerkrachten en directie... "Het gaat toch om onze kinderen!" dachten we zo! Voor zo'n schooltje zouden we ons beste beentje voorzetten, heel zeker! Het was onze droom!

Plannen werden gemaakt... Als mensen samenwerken is toch zoveel mogelijk, en ideeën kwamen op papier:
- een kindvriendelijke speelplaats was zeker nodig: verharding i.p.v. modder, een ruime zandbak, misschien een paar speeltuigen, ... de WC-tjes vonden we toch maar niks: hiervoor moest geld ingezameld worden...
- een groenten- en bloementuin: het stukje braakterrein achterin leek zeer geschikt...
- wat dachten ouders over: kinderfeestjes, snoep op school, contactvergaderingen met leerkrachten, veel of weinig huiswerk? We zouden het schriftelijk bevragen...
- verkeersveilig was de schoolomgeving zeker niet! Oplossingen dienden gevonden: b.v. de uitgang van de school aanpassen of wijzigen, een begeleide oversteek voorzien aan de Tiensesteenweg... Als ouders waren wij voor dit laatste kandidaat!
- helpen bij het zwemmen konden we ook, want al die kleutertjes aan- en uitkleden: het is niet niks! St. Niklaas kon op een echte ezel komen...
- onze kinderen zouden in de school zelf, op woensdagnamiddag, toffe muzieklessen krijgen...
- we vernamen van vele ouders dat ze vragen hadden bij de diocesane examens. Zouden die proefwerken echt op die manier moeten? We zouden ons informeren...
- de grauwe muren van de school door de kinderen zelf laten beschilderen: fantastisch...

Maar, hoe gaat dat met dromen? Je wordt wakker, helder wakker... En dat gebeurde ook met ons!
We ondervonden dat onze enthousiaste ideeën op wantrouwen werden onthaald. We begrepen eerst niet waarom de school niet enthousiast reageerde. Samenwerken met de school liep lang niet vlot... Een gesprek was moeilijk, we werden bekeken als indringers, we stootten op onbegrip... Er was steeds het zeer nare gevoelen van eerlijke bedoelingen die voortdurend verkeerd worden uitgelegd. Er er vielen harde woorden, er vloeiden al eens tranen...

En toch... we deden verder, want we geloofden in ons doel! Sommige van onze plannen konden we met succes realiseren, vele andere echter niet... Verscheidene leerkrachten kregen warme sympathie voor de oudervereniging en dat deed deugd. Het gaf ons het gevoel toch verder te kunnen werken aan onze droom! En er kwam versterking, de aflossing werd verzekerd. Helaas, hoe beter de ouders zich verenigden rond de school, hoe stugger de directie werd. Na 12 jaren werking kampen vaders en moeders in Bunsbeek nog steeds tegen dezelfde vooroordelen... Laat ieder nu toch inzien dat ouders het beste willen voor hun kinderen, en voor de school van hun kinderen! Wanneer heet men hen in Bunsbeek eindelijk "HARTELIJK WELKOM"?!

Een ouder, medestichter oudervereniging '77

Bunsbeek, eens mijn liefde, nu mijn leed

Ongeveer tien jaar hebben wij intens met Bunsbeek en zijn school geleefd. Samen met onze Tom groeide er - en dat is maar normaal - belangstelling om deel te nemen aan en medeverantwoordelijkheid op te nemen voor het bestaande oudercomité. Een groep hardwerkende en gemotiveerde ouders hadden toen al het initiatief genomen om een oudervereniging op te starten in moeilijke omstandigheden. Doorzetten, werken, inzet voor de school en de kinderen waren in die eerste jaren van ons voorzitterschap de leuze.

Vlug bleek ook dat we moesten opletten! Niet zomaar alles zou kunnen... vooral als het om geld ging. Vooral Maria Saelmaekers werd een probleem. We pasten onze strategie aan: door de inrichtende macht, Maria zelf en de leerkrachten te betrekken bij onze werking op vergaderingen meenden we in haar (Maria) een bondgenoot gevonden te hebben. Gaandeweg bleek dat ijdele hoop en de teleurstelling groeide. 't Was al goed wanneer we
- een reuzezandbak feestelijk door de pastoor en de ganse schoolgemeenschap konden laten inhuldigen;
- verschillende rommelmarkten voor de kinderen organiseerden... als ' t geld maar naar de school kwam;
- vier stratenlopen lieten doorgaan, met de steun en medewerking van ouders en leerkrachten;
- vele malen meehielpen aan de restaurantdagen van de school, maar dan wel ver achter in de keuken uit het zicht van Maria's publiek;
- acties tegen tandbederf, veilig verkeer, agressie bij kinderen, spel en spelen...
voor de school, ouders en sympathisanten planden en realiseerden.

Als we dan wat fundamenteler werk wilden aanpakken, kwam pas goed de aap uit de mouw. Vele malen maakten we mee dat Maria eerst wel, maar uiteindelijk niet akkoord ging. De pastoor was volgens haar dan dwars gaan liggen... Was het daar maar bij gebleven! Telkens als we een delicater - en voor ons interessant - onderwerp aansneden, hadden we af te rekenen met de onbetrouwbaarheid en de dubbelspraak van de directie.

De inrichtende macht hebben we in de loop van 5 jaar werking nooit gezien op onze bestuursvergaderingen, behalve één keer de pastoor... Zelfs Maria's leerkrachten vielen stilaan weg, zodat zijzelf eender wat kon doorvertellen in beide richtingen!

Moeilijkheden met het organiseren van onze boekenbeurs, het muziekatelier, spreekbeurten over de "S" van PMS, verkeersveiligheid, poëzienamiddag, kinderliteratuur, de bar op het schoolbal, de vraag naar objectieve doorlichting (en niet de afschaffing) van de interdiocesane proefwerken... hebben ons doen nadenken. Maar nooit hebben we onze inzet voor de school, de ouders en de leerkrachten onderbroken of stopgezet. Het zijn moeilijke, maar mooie jaren geweest. We zijn in contact gebleven met elkaar. Bunsbeek blijft ons aantrekken omdat de oudervereniging er is (ondanks de domme bewering dat ze werd afgeschaft of niet meer zou bestaan!). Met Fons, Karel, Remi, Andrè, Lieve, Janine, Trees, Bert,... (we vergeten er zeker) - bleef een trouwe kern vechten voor de school, de ouders en kinderen, voor de leerkrachten.

Bunsbeek, eens mijn liefde... nu mijn leed! Hoe is het mogelijk dat Maria Saelmaekers klacht indient tegen de oudervereniging, tegen hen die alles voor de school willen doen!? Het is ergerlijk dat ik (en tientallen anderen) een ganse praktijkvoomiddag moesten opofferen cm door de B.O.B. ondervraagd te worden. En toch blijf ik hopen dat Bunsbeek terug een bloeiende school krijgt, met kinderen die er zich thuisvoelen en met leerkrachten die zonder stress hun opmerkelijke job kunnen blijven verderzetten.

Paul Rabau, voorzitter 81-86

Kerstoproep van meester Paul

Deze goedbedoelde brief was gericht aan de leden van de inrichtende macht en het schoolhoofd. Meester Paul bezorgde hem tevens aan alle collega' s en aan de oudervereniging. Inspecteur Timmermans had alles vooraf gelezen en het initiatief goedgekeurd. Het gevolg was... dat meester Paul door de inrichtende macht met tuchtstraffen werd bedreigd en dat de verzamelde collega's hem publiekelijk moesten desavoueren.
BOK kan niet de volledige brief afdrukken (5 blz.), maar citeert wel letterlijk.

Houwaart, kerstperiode 1986

Geachte,

U zult het wellicht niet gedacht hebben van mij een brief te ontvangen, hoewel U toch zult kunnen raden waarover ik het wil hebben. Inderdaad, de ziekelijke toestand op en rondom de school, U mag weten dat het mij vele slapeloze nachten gekost heeft, en veel verdriet, ondat zoiets nog mogelijk is in onze tijd. (...)

Ik kan niet anders dan de vinger in de wonde steken. Velen streven "macht" na, zo ook Mevrouw Maria, meestal ten koste van anderen. "Gezag" echter ontvangt men van zijn medemensen omwille van zijn getoonde leidersca-paciteiten. (...) Wie geen gezag heeft maar toch leider wil zijn moet middelen aanwenden om macht te verwerven. Die middelen zijn leugen, bedrog, achterklap, mensen tegen elkaar uitspelen... Ik mag en moet dit schrijven omdat ik zelf persoonlijk daar reeds meerdere keren het slachtoffer van geweest ben. Maar er zijn er nog velen die daar onder lijden en diep ontgoocheld en ontmoedigd zich terugtrekken. (...)

Wie vanuit een ware blije christelijke geest leeft, heeft geen reden om te twijfelen aan de goede bedoelingen van de oudervereniging. Open toch je ogen. Zijn ze immers niet de ouders van de kinderen die wij mogen onderwijzen? Hebben ze niet het recht en de plicht mee te zoeken naar een goede opvoeding en vorming? Of denkt U (Maria Saelmaekers) dat alleen in pacht te hebben? Natuurlijk zijn ouders ook slechts mensen, geen heiligen of onfeilbaren. De tijden zijn echter nu anders dan 100 jaar geleden. Dat moet men toch inzien. Wie krampachtig vasthoudt, verliest; wie vol vertrouwen openstelt, wint. Wat kunnen wij, leerkrachten en directie, niet allemaal leren van ouders? Dat betekent zeker niet dat ouders en leerkrachten steeds dezelfde mening moeten of kunnen hebben. We bekij ken het schoolgebeuren immers vanuit een ander gezichtspunt. Overleg is dus steeds nodig. Maar in een sfeer van vertrouwen zoeken we samen naar het beste voor onze kinderen. En vertrouwen kan slechts als men mensen naast zich duldt, en niet onder zich. Ik spreek daarom mijn vertrouwen uit in de oudervereniging en begrijp volkomen hun ongedurig zijn, hun opstandigheid, hun ontmoediging en terugtrekking , hun soms harde taal. Ze roepen op menselijkheid en waardering. Reik ze toch de hand, ze horen in de kring. De kring van kinderen, leerkrachten, directie, Inrichtende Macht, ouders, inspectie en andere instanties . (...)

Er zijn geen vijanden, niemand mag uitgesloten worden want ons hoogste doel kan slechts bereikt worden als we allen aankomen. Mogen we uit ons geloof in de Levende Christus de kracht halen om vrede in Bunsbeek te brengen. Zalig en Vredebrengend Kerstmis.

Meester Paul.

Bunsbeeks onderwijzer getuigt

Ik ben nu al meer dan twee jaar niet meer aanwezig op de school in Bunsbeek. Ik ben er weggegaan in pijnlijke omstandigheden die ik nooit zal vergeten. Toch is het zo dat de meest waanzinnige verhalen over Bunsbeek mij bereikten. Met toenemende verbijstering heb ik het hele gebeuren van op afstand kunnen volgen... en echt verwonderd was ik niet, want ik heb veel van dat alles zelf gevoeld en ondervonden.

Hetzelfde kwaad heeft mij geraakt tot in mijn diepste vezels. En ik spreek hier werkelijk gewild over "het kwade". Dat kwade heb ik kunnen voelen in bepaalde personen. In den beginne was ik nog wat goedgelovig over dat kwade. "'t Zal wel overgaan! Is het echt zo erg? Ik heb het zeker verkeerd begrepen..." dacht ik toen nog. Maar dat kwade toonde zich steeds sterker: na jaren werden de vormen meer en meer zichtbaar. In dit schrijven wil ik verduidelijken hoe ik het kwade heb gezien en ondervonden.

Ik heb het kwade vooral gemerkt in de persoon van Maria Saelmaekers. Eerst en vooral wil ik hier vooropstellen dat ik respect en eerbied heb voor haar persoon. Elk persoon is uniek! Maar het kwade wil ik in haar aanduiden want dat heb ik duidelijk gezien, gevoeld, opgesnoven tot in het diepste van mijn ziel. Zo erg zelfs dat ik er een lange tijd ziek ben van geweest. Het moeilijke was steeds dat je het kwade dat ze aanrichtte zo moeilijk kon pakken, bewijzen. Alles gebeurde op zo'n geslepen, geraffineerde manier dat je er soms perplex bijstond. De meest geraffineerde technieken gebruikte ze om je eronder te krijgen. Iemand die leidt en bestuurt op een open en eerlijke manier, met ontzag en eerbied voor de anderen, krijgt respect voluit terug. Een dictator echter niet... want hij gebruikt geweld (psychisch geweld) en geraffineerde technieken om mensen te manipuleren. Dit gebeurde (en gebeurt nu nog) in de school van Bunsbeek. Ik ben nooit serieus gehoord geworden. Nooit is mij van mond tot mond op een eerlijke manier gezegd wat er fout zou gaan, maar steeds met omwegen werden intriges en leugens tegen mij opgestapeld. Van vele mensen hoor ik dat onze dictator dat spel nog steeds tegen me voortspeelt.

Wel Maria, jij kan getuigen dat ikzelf steeds met open vizier en opgeheven hoofd naar je toegestapt ben om onenigheid bij te leggen en te bespreken. Soms moest ik een gesprek afdwingen als het wat al te gortig werd. Al te vaak heb ik meegemaakt dat leerkrachten door u tegen elkaar uitgespeeld werden: goedwillige mensen gemanipuleerd door de dictator! Er kwam geen eind aan uw leugens en intriges - om echt ziek van te worden. Ik ben er ook ziek van geworden... Ik werd voor een nieuwe levenskeuze geplaatst en heb gekozen om weg te gaan. Met veel pijn in het hart trouwens. Ik geef nu les in moeilijkere omstandigheden, maar ik kan eindelijk mezelf zijn en wordt gewaardeerd voor mijn kwaliteiten.

Vaak denk ik aan de kinderen die in zo'n sfeer elke dag moeten leven. Arme kinderen! Jullie verdienen echt veel beter! Waarom komen kinderen op aarde? Om te groeien en mooie mensen te worden. Kinderen kunnen pas gezond opgroeien in een goede sfeer en liefdevolle omhulling. Elke ouder weet dat. In de school van Bunsbeek wordt dat totaal onmogelijk gemaakt. Als je als leerkracht het echt opnam voor de kinderen werd je met een scheef oog bekeken en werden roddelcampagnes en intriges tegen je opgezet. Hoe kan je dan nog elke dag als leerkracht liefdevol en ontspannen in de klas aantreden? Deze helse negatieve sfeer sloop als een traaglopend gif binnen in het hart van elke leerkracht. Je moest dan alle innerlijke krachten oproepen om je hiertegen te verzetten en het voor jezelf positief te keren. Jarenlang heb ik dit geprobeerd: mezelf innerlijk samengepakt om het positief te keren. Het is me uiteindelijk niet gelukt. Het kwade was veel te sterk.

Nu merk ik dat hetzelfde kwaad steeds verder om zich heengreep en de ganse school - zelfs een dorp - in de ban houdt! Het is net of vele mensen er nog blind voor zijn ook. Gelukkig zijn er een heleboel mensen wier ogen opengingen. Dit heeft niet alleen met kunnen zien te maken; je moet het ook willen zien. Daar is soms moed voor nodig. De diocesane overheid ging hierin serieus fout. Waar waren ze en waar zijn ze om dit zolang te laten gebeuren? Waar waren ze om hun leerkrachten te beschermen tegen onnoemelijk leed? Je krijgt de indruk dat net het omgekeerde gebeurt... Het mag blijkbaar dat elke dag mensen onmenselijk behandeld worden: het schoolhoofd krijgt de beschermende hand boven het hoofd en wordt dus gevraagd om zo maar verder te doen. Het bisdom neemt zijn verantwoordlijkheid niet op. Verscheidene leerkrachten en ouders lichtten hen duidelijk in over de situatie in Bunsbeek, maar het bisdom sluit de ogen en laat zijn personeel als speelbal dienen van dictatoriale machtswellust. Ik vind dit zeer erg. Waar zijn hun zogenaamde "christelijke waarden"?

Dat leerkrachten en ouders dit niet verder nemen is toch begrijpelijk. Ik heb diep respect voor de mensen die deze situatie durven zien en er ook werkelijk iets willen aan doen om de school uit het moeras te slepen. Daarvoor is echte moed nodig. Ik zou langs deze weg dan ook een oproep willen doen: laat eenieder zijn verantwoordelijkheid opnemen in deze zaak. Niet handelen vanuit eigenbelang of eigen gevoeligheden, maar echt de volle verantwoordelijkheid opnemen om nu de juiste beslissingen te nemen en het tij alsnog te doen keren. Dan wordt de Bunsbeekse school terug een oord waar een kind zich nog goed voelt: waar het zich optimaal kan ontwikkelen, omringd door leerkrachten die kracht putten vanuit hun positief samenzijn.

Ludo Tweepenninckx