in memoriam theo hermans

 
2 december 1945 - 4 juli 1998 

Vanwege de zesdejaars 

Afscheidswoord door Willy Pulinckx, directeur

Na het verontrustende nieuws woensdag van Theo’s opname in het ziekenhuis valt vorige zaterdag het bericht als een bom: Theo is overleden.

Het eerste gevoel is er een van verbijstering en ongeloof. Dit kan toch niet, een paar dagen geleden zaten we samen op de deliberaties. Dinsdag was hij nog zo in de weer voor de personeelsbarbecue waarmee de Via traditioneel elk schooljaar afsluit. Woensdagochtend nog even elkaar gezien. Theo hielp bij het opruimen … Ook zijn laatste uren op het college stond hij ten dienste van anderen.

Het tweede gevoel is opstandigheid en pijn. Dit kan toch niet! Hij heeft nog zoveel te doen, hij kan nog zoveel betekenen voor zijn gezin, zijn familie, voor Dynamica, voor de school, ….

De herinneringen komen spontaan naar voren. Het is het enige wat ons nu nog van hem rest. Het zijn mooie herinneringen, het zijn alleen maar goede herinneringen.

Theo was 28 jaar lang een buitengewoon goede leraar. Ik overdrijf niet als ik zeg dat hij geliefd was bij de leerlingen. Hij had niet alleen een natuurlijk gezag, maar vooral ook "contact" met zijn leerlingen. De spontane en ongedwongen manier waarop hij aardrijkskunde en geschiedenis gaf, maakte zijn lessen aangenaam en boeiend. De leerlingen studeerden voor zijn vak, maar ook voor hem.

Theo was meer dan een onderwijzer. Hij was ook in de volle betekenis van het woord een opvoeder. Hij bracht meer dan kennis en wetenschap over. Hij stond ook voor bepaalde waarden. Niet op een theoretische manier. Vanuit zijn geloof en overtuiging leefde hij die waarden voor. Ik denk hier aan verantwoordelijkheid, respect voor elkaar, verdraagzaamheid, samenwerking, en vooral, aan belangloze inzet voor anderen.

Theo was een prachtcollega op school. Zijn gezagspositie had niets te maken met macht. Zijn autoriteit steunde op menselijkheid, gezond verstand, intelligentie, humor, collegialiteit en inzet. Altijd bereid om samen te werken, om mee te trekken, om initiatief te nemen. Zonder op het voorplan te willen staan, meestal achter de schermen, zonder grote woorden, zonder veel vertoon.

Graag breng ik ook hulde aan de wijze waarop hij de voorbije twee jaar zijn taak als pedagogisch coördinator heeft vervuld. Zijn aanpak in de begeleiding van leerlingen met studieproblemen verdient alle lof. Hij besprak met hen de problemen. Moedigde hen aan als ze het niet meer zagen zitten. Stelde met hen een studieplanning op. Hij bemiddelde bij de klassenraad. Steeds zoekend naar haalbare uitwegen of oplossingen. Geen inspanning was hem teveel. Leerlingen en collega’s vroegen hem spontaan om raad of hulp. Nooit klopte iemand tevergeefs bij hem aan.

Zovele goede herinneringen. Ze roepen bij mij een derde gevoel op; dankbaarheid. Ook al is hij veel te vroeg en veel te bruusk uit ons midden weggerukt, toch krijgt het beeld van zijn 28-jarige loopbaan in het Onze-Lieve-Vrouwecollege en het beeld van zijn persoon de glans van voltooiing. Theo is onvervangbaar, maar hij heeft ons zoveel gegeven, hij heeft ons zoveel nagelaten, hij heeft ons een voorbeeld gesteld. We zullen nog zo vaak over hem spreken. We zullen nog vaak naar hem verwijzen. Weet je nog hoe Theo … ? Herinner je je nog die keer dat Theo … ? Zijn werk en zijn persoon zullen verder leven in onze school.

Theo, we zullen je enorm missen. Meer dan we vandaag beseffen. Toch zijn we dankbaar voor alles wat je op school gedaan hebt. Dank voor de grote en kleine dingen die je hebt verwezenlijkt. Dank voor je beminnelijke persoonlijkheid, je collegiale ingesteldheid, je grenzeloze engagement. Dank in naam van alle collega’s, van je leerlingen, oud-leerlingen en hun ouders. Tot weerziens Theo, bij de Vader, naar wie jij genoemd werd.

Vanwege de scholengroep VIA en het Onze-Lieve-Vrouwecollege

9 juli 1998

© kvr