vijfentwintig jaar londenreis

De kastanjelaar, nr. 14 (april '96)

Niet te geloven en toch waar! Het is reeds vijfentwintig jaar geleden dat KAREL VAN ROMPAEY, bijgestaan door o.a. Roland Grugeon, voor het eerst met een groep leerlingen van de voorlaatste jaren van het College naar Londen trok. In een brief aan ouders en leerlingen lichtte hij haarfijn de bedoeling en het verloop van de reis toe. Het concept was gewoonweg revolutionair voor die tijd (een gevolg van mei 68)... De leerlingen zouden in groepjes worden verdeeld, mochten een eigen groepsleider kiezen en zouden Londen mogen exploreren zonder aan het handje van de leraar te lopen. Enthousiasme alom bij de leerlingen maar gefronste wenkbrauwen bij ouders en directie. Was het wel verantwoord leerlingen van 17 zomaar alleen los te laten in een metropool waar zoveel zondigheid te koop en te kijk stond? Was de grootstad geen broeinest van gauwdieven, zedenschenners, moordenaars en ander geboefte? En, zelfs indien onze welopgevoede Vlaamse jeugd aan dit alles wist te ontsnappen, was het dan niet zo dat de flitsende metrostellen en de links rijdende Engelsen een ernstig gevaar vormden voor onze jongens? (Het college was toen nog niet gemengd).

Met de welsprekendheid die hem ook toen reeds kenmerkte wist Karel Van Rompaey uit te leggen dat dat "rondlopen" in de stad niet zo maar een "zwerfkatachtig" gedoe was. Nee, nee, iedere groep leerlingen moest een paar maanden vooraf reeds de reis degelijk voorbereiden: brieven in het Engels schrijven om informatie in te winnen, documentatie verzamelen, een programma opstellen, vooraf iets lezen i.v.m. musea, tentoonstelingen enz. Ook zouden de groepen ter plaatse en in het Engels 's morgens hun dagprogramma moeten toelichten en 's avonds hun belevenissen komen vertellen. Verder waren er ook bezoeken die voor de ganse groep een "must" waren. (Windsor Castle, Hampton Court, een musical).

De achtergrondfilosofie van deze Londenreis helemaal uit de doeken doen zou ons hier te ver leiden maar feit is dat jaren later in de gespecialiseerde vakliteratuur deze manier van lerend reizen als voorbeeld werd gesteld. In principe was het zo dat wat op een democratische wijze binnen een leerlingengroep was beslist (en door de begeleiders toch wel als waardevol werd beoordeeld) ook moest kunnen.


vlnr. Jasmine Vanuytrecht, Lien Vandenbossche, Leen Van Rompaey, Sofie Vanschoubroek, Ilse Arnauts 
(1997)

Een paar anekdotes:

Ik herinner mij het urenlang rondtelefoneren om aan één leerling de mogelijkheid te geven een judo-training mee te maken. Ik weet niet meer in welk leerlingenbrein het idee gerijpt was om een voetbalmatch te gaan spelen tegen een Londense school. Wat ik nog wel weet was de eindscore: 11-1!!! Was het Jan Honinckx die (met de schoenen van papa) dat ene goaltje heeft mogen maken? Nee, onze mannen waren alleen al door de infrastructuur (een zevental prachtige velden met dito sanitair) de benen en de adem afgesneden.

Hoe lang is het geleden, Jos Van Eycken, dat we in Oostende met een grote groep leerlingen aan het inschepen waren toen we plots de mededeling kregen dat we het hotel in Londen niet binnen mochten omdat de week daarvoor een andere Belgische school het er te bond gemaakt had? De leerlingen hebben toen de schrik in onze ogen niet begrepen en ze hebben wellicht ook de vreugde niet gezien toen we er ons in dat fameuze hotel deze keer niet uit, maar in-praatten .

Herinnert Chris Abts zich nog hoe ze onder politie-escorte 's nachts van Leicester Square naar een Londens ziekenhuis werd getransporteerd? (Minder chocolade en chips eten, juffrouw!) Weet een zekere heer Grossen nog hoe hij Hampton Court heeft bezocht, en hoe het kwam dat hij die dag zo "ongesteld" was?

Vele oud-leerlingen herinneren zich zeker nog "The Empire", de disco op Leicester Square. Weten ze nog hoe ze daar allemaal plotseling 18 moesten zijn om er in te komen ? De meesten zijn wellicht vergeten dat ze de dag voordien nog geen 15 waren toen we de tickets gingen kopen om in Windsor St George's Chapel te bezoeken.

Kunnen jullie, beste oud-leerlingen (brave huisvaders en moeders) je nu indenken hoeveel plezier die begeleiders hebben mogen delen, maar ook hoeveel angsten ze hebben uitgestaan? (Bijvoorbeeld toen 20 Km voor Calais één van de twee autobussen definitief uitviel en we met één bus, 95 personen en alle bagage tegen ongeveer 50 per uur naar Londen getuft zijn?) Kwisvraag: wisten jullie dat de "Londereis" ons één jaar in Parijs en één Jaar in Berlijn gebracht heeft? Wanneer? Indien je het antwoord echt niet vindt vraag dan eens aan Karel Van Rompaey wanneer en in welke omstandigheden hij in de Franse hoofdstad een "oogontsteking" heeft opgelopen.

De Berlijn-reizigers weten nog wel dat we op een zondagavond met de nachttrein zijn vertrokken, maar alleen mijn vrouw herinnert zich hoe ik die morgen stond te vloeken nadat ik had ontdekt dat het 1 april was en ik geen rekening had gehouden met het zomeruur! Wat ben ik de groepsleiders nog dankbaar voor de tientallen telefoontjes om iedereen te verwittigen dat ze een uur vroeger aan het station moesten zijn! Wat ben ik de spoorwegbeambte nog dankbaar die onze trein op een ander spoor bracht en hem een kwartier liet wachten! Wat ben ik Louis Mertens dankbaar die omwille van één leerling in Tienen achterbleef en er op het laatste nippertje nog in slaagde ons in Keulen te pakken te krijgen! (Voor de velen die Louis Mertens kennen: toen heeft hij zich gehaast!) Berlin ist eine Reise wert und ich habe noch einen Koffer in Berlin!

"Meer dan twintig jaar altijd maar hetzelfde", zeggen sommige collega's, "hoe hou je dat vol?" Heel eenvoudig : het is geen enkel jaar hetzelfde. Iedere reis heeft weer een eigen verhaal, eigen anekdotes, eigen plezier, eigen angsten. Het kon alleen maar omdat de ganse ploeg begeleiders steeds weer samen zowel plezier als angst deelden en omdat de leerlingen van het college toffe kerels en meiden waren (en zijn). Ook al zijn we heel soms toch wel heel streng geweest.

We zijn het nog niet moe want:
WHEN A MAN IS TIRED OF LONDON, HE'S TIRED OF LIFE FOR THERE IS IN LONDON ALL THAT LIFE CAN AFFORD. (Samuel Johnson)

Meegedeeld door Guy Boogaerts op 10 april 1996                                                                                                                           © kvr