in memoriam annie aerts

23 juni 1946 3 augustus 2001

Moeder,   Je plotse dood heeft ons stil gemaakt. Je was ons zo nabij, zo om ons bekommerd dat we je heengaan niet verstaan. Je had nog zoveel te geven. Je had nog zoveel te doen. We zijn bedroefd om je vertrek, maar dankbaar om alles wat je voor ons betekende. We zullen je missen, elke dag in kleine eenvoudige dingen, je herinnering koesteren als een kostbaar geschenk.

Gemis

Voor Annie

Woorden zijn onberoerd gebleven
nu hier alleen je naam nog dwaalt.
Het zijn de dikste boeken niet
waarin waarheden wonen
maar onbeschreven bladen
die je waarachtig wezen tonen.

Stof spreekt boekdelen.

Zo wennen wij aan gemis
om eeuwig te dichten
wat tijdelijk onbewogen is
wijden jou een vers toe
vinden geluk
in onbewoonde oorden
vegen het stof weg
en brengen wat orde
in de woorden.

Eddy Verloes        25/01/2002

Getuigenis

Annie begon als 20-jarige haar loopbaan in september 1966 in het H.Hartinstituut te Heverlee, ze bleef er tot 1969. In oktober 1977 werd ze lerares kleding in Immac. Er paar jaar later moest ze al uitwijken naar andere scholen. Ze wordt van ’81-’86 wedertewerkgesteld eerst in Lubbeek, later ook in het Sint-Janscollege en in Mariadal Hoegaarden. In 1986 komt ze hier in de Broekstraat terecht. Ze begin er aan een tweede loopbaan als studiemeester en opvoeder, eerst hier in het ASO, vanaf ’92 ook in de basisschool Sint-Jozef.

Ze werd op beide plaatsen een zeer gewaardeerde medewerker en collega. Als vanzelfsprekend nam ze die ondersteunende en opvoedende taak over; zowel in de basisschool als in het secundair. Ze het enige personeelslid in Via die in die beide onderwijsniveaus werkte.

Annie was iemand die de haar tot in de puntjes afwerkte. Boeken en tijdschriften werden haar vrienden; ze ging er zorgvuldig mee om (bestellen, inschrijven, klasseren, inbinden), niet met de bedoeling ze voor zichzelf te koesteren en te bewaren, maar om ze ter beschikking te stellen voor ons, personeel en leerlingen.

Annie was een doorzetter. Een tiental jaar geleden werd ze getroffen door borstkanker. Ze gaf niet op, vocht terug… en overwon. Was het die ingrijpende ervaring die van haar zo’n bijzondere vrouw maakte? Ik noem het zonder aarzelen veel levenswijsheid. Annie’s doen en laten richtte zich niet op kleinmenselijkheid en onbenulligheden, maar op datgene wat echt belangrijk is: en dan komen diezelfde woorden terug die al eerder uitgesproken zijn dienstbaar, bescheiden, discreet, betrouwbaar, vriendelijk. Wie opmerkzaam was kon veel leren van Annie … 

23 juni vorig jaar werd Annie 55 jaar. We wisten dat ze dan wilde uitstappen. En we gunden het haar allemaal zo van harte. We waren dankbaar voor haar jarenlange inzet en zouden haar vrijdag 25 januari laatstleden gevierd hebben op de Via-receptie.

Het heeft niet mogen zijn.

Haar adem hield op. 
En in volle zomer werd
haar warmte kilte
haar lachen werd stilte.

Ik zei het al, we waren voorbereid op haar vertrek.
Maar we waren absoluut niet voorbereid op haar heengaan.
Het ons allemaal echt veel pijn en verdriet gedaan.
Ook wij verliezen een fijne collega. 
Ze vervoegt nu de rij van collega's die ons dierbaar
zijn en die ons zijn voorgegaan.

Geachte familie, beste collega’s
Haar naam en haar persoon
zullen wij niet vergeten, nooit vergeten.
Annie heeft bij ons klank en toon gezet
die blijft nazinderen als een mooie herinnering
zolang wij leven.
Dank u Annie en … tot weerziens.

Willy Pulinckx

Afscheid

Beste Luc, beste familie, beste collega’s,


Annie...


Toen ik in 1998 in het College kwam, was Annie een van de nieuwe collega’s die ik leerde kennen. We hadden allebei een gemeenschappelijke achtergrond. Annie was ook gedurende een aantal jaren personeelslid geweest in het Immaculata-Instituut.

Een van de eerste dingen die ze tegen me zei, was dat augustus 2001 voor haar een zeer speciale maand zou worden. Ze zou namelijk op 1 september 2001 haar actieve loopbaan vaarwel zeggen en op TBS55+ gaan.

We hadden onmiddellijk een aantal gemeenschappelijke interesses. Annie was ook enorm geïnteresseerd in litteratuur en in muziek. Annie las heel veel. Ik zag met stijgende verbazing hoe de mediatheek georganiseerd was. Er was van alles een duidelijke catalogus. Annie verzorgde haar boeken, tijdschriften, kranten, eindejaarswerken e.d. met grote zorg. Ze hield ook zorgvuldig alle krantenknipsels bij. Ook alle gegevens over verder studeren waren voorbeeldig gerangschikt: zowel per instituut als per stad.

Een van de eerste dingen waar zij zich in 1998 achter gezet heeft, was de reorganisatie van de mediatheek. We hadden namelijk het plan opgevat om een aantal computers in de mediatheek te plaatsen. Onmiddellijk zorgde ze dat de ruimte die nodig was vrij kwam, ze zorgde ook voor de practische organisatie zodat alle leerlingen probleemloos gebruik konden maken van de aangeboden faciliteiten en zorgde voor een grote toegankelijkheid van de aangekochte CD-Roms. Haar uitleendienst van de boeken werkte ook zonder haperen.

Annie zorgde dat ze steeds tussen de middag in haar mediatheek onder haar leerlingen was om ze met vaste hand te helpen. Iedere leerling en collega wist dat Annie alles wist wat er aanwezig was, ze zorgde voor elke copie die de leerlingen haar vroegen. Als Annie in haar mediatheek was, wist ik dat deze zeer goed en efficiënt draaide.

Annie ging ook op een zeer gemoedelijke manier om met de leerlingen. Ze kende haar leerlingen ook zeer goed. Annie was ook steeds bereid om een helpende hand aan te reiken aan haar collega’s leerkrachten. Ik heb zelfs een aantal keer gezien dat ze modellen voor chemie aan het kleven was. Mensen helpen deed Annie graag.

De verstandhouding met de andere mensen van het sekretariaat was ook zeer goed. Annie had een praktische ingesteldheid. Een van de laatste beelden in school die ik me herinner was, dat Annie samen met An, Micheline en Myriam boterhammen aan het smeren was in het lokaal naast de refter voor het kerstontbijt van de leerlingen.

Dit tekent Annie. Ze werkte graag zonder dat iedereen dat zag. Annie werd door alle collega’s geprezen omwille van haar levenswijsheid. Ze wist de problemen in hun juiste proportie te plaatsen. Ik heb dikwijls met haar gepraat en merkte steeds op dat zij een juiste inschatting kon maken en erg goed kon relativeren.

Ze was zowel graag in de mediatheek als in de basisschool. Ze vertelde me veel over de projecten die doorgingen in het Sint-Jozefsinstituut. Het laatste kerstconcert dat de leerlingen daar gaven, ging haar zeer ter harte.

Annie begon het tweede trimester van het schooljaar 2000-2001 met frisse moed. In de laatste helft van januari kwam ik het sekretariaat binnen. Annie zat aan een bureau en vertelde me dat ze enkele weken afwezig zou zijn omdat ze rugproblemen had. We hielden regelmatig contact met mekaar. Annie werd niet beter. Ze had me verteld over haar zware ziekte die ze vroeger gehad had. Na een tijd vertelde ze dat opnieuw zware medicatie moest nemen. Telkens voegde ze eraan toe dat het allemaal wel goed zou komen.

Toen Guy en ik haar gingen bezoeken in mei 2001, vertelde ze in haar tuin dat ze ging verhuizen. Ze ging terug naar Kumtich. Ze vertelde over haar plannen met haar tuin. Annie was misschien niet goed te been maar dit belette haar niet om plannen te maken.

Annie vertelde niet veel over haar gezin. Ze hield werk en privé graag gescheiden. Maar de weinige keren dat ze dit deed, kwam bij mij het beeld naar voren van een moeder die fier was op haar man en haar kinderen.

Ik heb begin juli nog met Annie gebeld. Ze zei dat ik als we terug waren van onze vakantie, moest komen kijken naar haar tuin in Kumtich. Annie had ook groene vingers. Voordat ik heb kunnen bellen, kreeg ik de onstellende boodschap dat Annie overleden was.

Annie heeft de kans niet gehad om haar verlofstelsel op te nemen waar ze zo lang naar verlangde. Hoewel veel te kort, denk ik dat Annie een vol leven gehad heeft in de echte betekenis van het woord. Ik ben blij dat ik Annie heb mogen kennen als collega en als mens. Ik blijf haar in gedachten houden als een vriendelijke, bescheiden, behulpzame en betrouwbare vrouw met een groot inlevingsvermogen.

Ik blijf haar lokaal nog steeds lokaal ‘Annie’ noemen. Ik zou het appreciëren dat haar familie de toestemming zou geven om haar foto in het lokaal te plaatsen als blijvende herinnering aan de stuwende kracht van de mediatheek.


Hendrik Frederickx                                    Tienen, 7 februari 2002

© kvr