Het is kraaknet in de woning. Marc heeft
juist de kinderen slapen gelegd. Hij ziet er vermoeid uit maar is blij ons te zien. Alles
in huis ademt nog de aanwezigheid van Chris. Fotoboeken liggen binnen handbereik en
vertellen over een verleden dat nog het heden lijkt. Marc heeft het moeilijk - hij komt er
rond voor uit. Eerst was er de begrafenis, het regelen van de uitvaart en alles wat erbij
komt kijken. Op een vreemde manier gaf dit hem sterkte: hij moest wel sterk zijn!
Onmiddellijk erna kwam de opendeurdag van De Brabander, wat dagenlang het uiterste van
hem eiste. Maar daarna kwam de klap, het groeiende besef van wat hij heeft verloren, de
eenzaamheid, het verdriet, al de huiselijke taken, de zorg voor de kinderen... Het weegt
en knaagt, elk uur van elke dag...Hij is erg kwetsbaar nu, maar ongelooflijk moedig en
sereen. En hij wil praten, hij wil vrienden en kennissen blijven zien. Hij wil en zal
blijven functioneren! Dat heeft hij Chris beloofd! Wat hij vertelt gaat over Chris, wat
hij toont is Chris...
Ook BOK kan over Chris niet zwijgen. Zij betekende zoveel voor haar leerlingen en de
school, voor onze vereniging, voor het dorp. Deze bijdrage wil de mensen helpen die van
Chris zoveel mogelijk hopen te bewaren. Misschien kan onze blijk van waardering ook iets
van het leed in de familie helpen verzachten. Het is onze innige wens.
Marc:
Deze fotoboeken, dat is Chris haar werk. Al die albums heeft zij samengesteld. Zij vond
het heel belangrijk dat wij herinneringen bleven bewaren aan zoveel mogelijk momenten van
ons leven. Er zijn aparte albums voor de kinderen met beelden en herinneringen die voor
hen veel betekenen. En het klopt: ze zitten er nu al veel in te bladeren. En deze hier is
over ons. Chris heeft foto's van mij en van haar gemengd en zo geordend dat wij een
beeldverhaal hebben vanaf het moment dat wij elkaar leerden kennen. Dat was op een
Nieuwjaarsfuif. Ik was 19 jaar... nu met Nieuwjaar twintig jaar geleden... Dit is het
eerste kamp met de Chiro waar ik Chris ben gaan bezoeken. Chris was bij de Chiro en ik was
bij de scouts.
Met goede smaak en veel zin voor verhoudingen zijn de bladen geschikt,
met hier en daar een opgeschreven anekdote, een speciale datum. Dat ook de liefde voor de
natuur toen al groot was blijkt uit talloze foto's die bloemen en insecten tonen en die
voor afwisseling zorgen tussen al de plaatjes van mensen.
Marc:
Hier ziet ge Chris met de normalisten van Hoegaarden. Zijzaten met slechts drie in hun
jaar! Het moet één van de laatste lichtingen in Hoegaarden zijn geweest. Chris ging
stage doen in 't college, bij Julien Thomas en bij meester Hikketik in Binkom. Vital
Francen, destijds schoolhoofd, beweert nog steeds dat Chris Meyvis het mooiste meisje was
dat hij er ooit gezien heeft.
Chris was echt voor het onderwijs gemaakt. Zij zat vol idealen voor haar kinderen in de
school en dat idealisme is nooit verzwakt. Wat ze deed, deed ze grondig en met
overtuiging. Zijwas echt professioneel met haar vak bezig. Als taaklerares
schoolde zij zich
voortdurend bij. Ik geloof nochtans dat zij als juf van het eerste leerjaar op haar best
was...
Chris was inderdaad steengoed. Wij herinneren ons een klasvergadering
voor de ouders van het eerste leerjaar in 1980. Chris legde voor de verzamelde vaders en
moeders uit hoe zij tewerk ging, welk materiaal ze gebruikte voor lezen, schrijven en
rekenen, welke didactische systematiek er in haar strategieën zat, welke vorderingen de
kinderen stelselmatig zouden maken, hoe ouders daarbij konden helpen... en hoe ze het
zeker niet moesten doen! De uiteenzetting was echt nuttig: informatief, helder,
vriendelijk, indrukwekkend door competente eenvoud - een demonstratie!
Marc:
Dit is onze trouwfoto. Dat was in de winterkapel van St. Germanus en die zat stampvol! Wij
zijn getrouwd in april 1977, toen ik nog in Heverlee studeerde. Ik was mijn laatste jaar
bezig en we konden dus niet wachten tot het groot verlof, he. Neen, we konden niet
wachten... Het ging zo goed in 't school dat ze er thuis toch vertrouwen in hadden en
alles is goed afgelopen ook. Ons trouwfeest was heel plezant! Hier is de tafel met de
collega's van Bunsbeek. Zie je, hier zijn Mia en Rik Smolders... en Hilde Claes - knap he!
Na onze huwelijksreis naar Luxemburg kon ik aan de blok beginnen als getrouwd man! En kijk
hier: ons eerste huis in de Vianderstraat! We huurden een klein appartementje boven een
garage, een paar vierkante meter groot. Wij hebben toen een tijd met de gezinspastoraal
meegewerkt. We begeleidden verloofdencursussen in Tienen, in het decanaat, maar ook in
Mechelen.
Wij waren toen in een echte "opmaakperiode"! We brachten een oude fiets in orde
- dat werd onze gezamenlijke fiets! - een oude kast, een gebroken antieke stoel die dan,
prachtig gerestaureerd, als cadeau voor hun huwelijksjubilee aan mijn ouders werd
geschonken.
En dan ons huis aan de Oplintersesteenweg! Het appartementje vonden we spoedig te klein.
Voor hetzelfde geld konden we in '79 een oude rijwoning huren. We verhuisden maar kwamen
snel tot de vaststelling dat we vanalles zouden kunnen veranderen als het huis toch maar
van ons was... Een jaar later konden we het kopen! En dan zijn wij aan het breken
gegaan... Breken! Wat hebben we stof gevreten, die tijd!
Foto's tonen een huis dat langzaam in een ruïne verandert: muren
verdwijnen, er komen grote gaten in de buitengevel, Chris en Marc hakken erop los! Maar
zij metselen ook, verven en behangen. Als een reptiel dat vervelt kruipt uit het oude huis
langzaam een nieuwe woning, met grote ramen en een knappe tuin. Bezoekers herinneren zich
het smaakvolle interieur, de planten binnen en buiten, het binnenvallende zonlicht - zo
origineel en uitzonderlijk voor een woning in de rij! En die hele metamorfose werd met
eigen handen gerealiseerd! In dat huis werd Jochem geboren.
Marc:
Wij zijn zes jaar kinderloos gebleven. Dat is een lijdensweg geweest... Wij hadden zelfs
alle hoop op eigen kinderen opgegeven en waren een procedure begonnen om een kindje uit
Bali te adopteren. Toen we daar mee bezig waren was het dan ineens toch zover! Op 28 maart
1983 werd Jochem geboren - lang verwacht! Hij vertoonde na zijn geboorte echter
ademhalingsproblemen en hartritmestoornissen: hij werd naar Leuven overgebracht. Dat viel
Chris bijzonder zwaar, want zij bleef in Tienen achter. Ze gaf borstvoeding, dus kolfde ze
af en ik dan met het flesje naar Leuven! Alles is echter prima voor mekaar gekomen. Chris
heeft daarna nog negen maanden borstvoeding gegeven! Kijk eens: ze noteerde ook alles! Op
deze roosters kunt ge alles over de voedingen van de kinderen aflezen, tot op de minuut
na!
Met zin voor orde en netheid die alleen nog bij een bepaald ras
onderwijzers te vinden is, noteerde Chris het uur van elke voeding, het gewicht van de
baby, prestaties allerhande: "Jochem pakt zijn tenen!",
"Paddestoelenwandeling - Jochem mee", "Jochem stapt rond zijn park."
Een bladzijde verder ontdekken we beelden van "The Walk of the People", de
voettocht van een groep Amerkaanse vredesactivisten van Washington naar Moskou in 1985.
Zij kwamen van de Nato in Brussel en op weg naar Duitsland passeerden ze langs Tienen.
Chris en Marc zorgden voor "bed and breakfast". Zij stapten ook twee dagen mee,
van Tienen naar Tongeren. "The Walk of the People" bereikte Moskou, ondanks de
pesterijen aan de grenzen van de toenmalige Oostbloklanden. Ze vonden het de moeite waard
om na hun lange tocht hun wedervaren te komen vertellen in Tienen en dia's te tonen in
"Het Eendje".
De "Koude Oorlog" bereikte die dagen zijn toppunt! Reagan noemde Rusland
"the Country of Evil", het land van het kwaad, dat moest geringeloord worden. De
bewapeningswedloop werd een waanzinnige wedren met de ontwikkeling van steeds weer nieuwe
vernietigingssystemen: Star Wars, het atoomschild, SS20-raketten, Pershing-raketten,
cruise missiles, atoomkoppen in Florennes, B- en C-wapens... Enkelingen eerst,
"naievelingen", wilden de hand reiken aan "de vijand" en de
wapenwedloop doen ophouden. Chris en Marc waren er van in den beginne bij. Hun aantal
groeide snel en het werd zowaar een echte volksbeweging met 300.000 demonstranten op
de vredesbetogingen in Brussel. Ontwapening leek toen een verre droom, een utopie.
Amsterdam, Londen, Parijs, Rome, ... Europa kwam in opstand tegen de komst van
atoomraketten. Gelukkig heeft Chris de resultaten toch nog mogen zien. Rusland is niet
langer "de doodsvijand in het oosten" en wapenvermindering werd een feit.
Marc:
Hier is Adèle en dat is Dale met Mary... Ge moet het maar doen: eerst stappen van
Californië naar Washington, door woestijnen en over het Rotsgebergte, dan van Schotland
naar Moskou... om een vredesboodschap te overhandigen. Dat is nu acht jaar geleden. Wat is
er ondertussen veel gebeurd! De wereld is helemaal veranderd!
Augustus '85: hier begint het verhaal van Ruekenbos. Chris had een stuk grond te koop zien
liggen in de Ruekenbosstraat. Op de koopdag werd er niet genoeg geboden, dus de verkoop
ging niet door. Maar wij hadden ook een bod gedaan en een paar dagen later kregen wij
telefoon van de notaris om te vragen of we nog geïnteresseerd waren want de eigenaar wou
zijn grond kwijt. En ja... Wij kwamen tot een akkoord en zo kregen wij ons
"lapje" in Bunsbeek. Maar van 't een komt 't ander. Ik zei: "We hebben nu
grond, als we nu eens bouwden!" Chris nam nooit graag risico's. Ik heb daarin
doorgedrukt. Zij heeft regelmatig wat afgeremd. Wij vulden elkaar daarin prachtig aan.
Chris wou altijd eerst goed nadenken en dat heeft ons dikwijls baat gebracht. Zie: hier
zijn we bomen aan het planten. Dat is ondertussen een echt bos geworden en de fruitbomen
dragen vruchten. Als ik zie wat hier nu leeft aan natuur... Dat is veel rijker dan wat we
hier vonden! Het is ook een onderbreking van de helling. Sinds ik hier een haag gezet hebt
loopt de weg beneden ook niet meer onder. In '86 verkochten we ons huis in Tienen en zijn
we beginnen bouwen. In'87 zijn we verhuisd.
Weer ontrolt zich een verhaal van grondwerken, bouwen, timmeren, vloeren
en verven. Ook Chris hanteert schop, kruiwagen, verfborstel. Het dak werd helemaal
zelf gemaakt - een moeilijke constructie nochtans! In het nieuwe huis werden Hanne (juni
1987) en Lennert (december 1989) geboren. Men begint veel te feesten ten huize
Vanherberghen: doopsels, moederdag, verjaardagen... Opvallend zijn de smaakvol gedekte
tafels met veel kleur.
Er begint ook een hoofdstuk "Natuur en Landschap", met acties tegen het kappen
van knotwilgen in de buurt, met het verwerven en beheren van "De Paddepoel", het
natuurgebied in 't Broek, met wetenschappelijk onderzoek naar de kwaliteit van het
Velpewater door een team van de K.U.L. met labowagen.
In Attenrode-Wever deed Marc met zijn mensen een grote vondst langs de heirbaan: Romeinse
potscherven, tegels, een slijpsteen en een Romeinse munt! Ze ontdekten zowaar een Romeinse
villa die nog niet gekend is. Archeoloog Marc Meurrens kwam dit bevestigen.
Marc:
Hier ziet ge de mensen van het Roemeniëcomité. Dat was één van
de passies van Chris,
haar engagement voor het Roemeniëcomité. Chris is zelf nooit mee
geweest naar Roemenië
want ze kon de kinderen niet achterlaten. Later zou ze wel graag meegereisd zijn. 't Heeft
niet gekund. Ze had ook steeds bewondering voor de ploeggeest in dat comité. Dat deed
haar iets. Ikzelf heb dit ook mogen ervaren n.a.v. haar overlijden. De ganse ploeg stond
op eigen initiatief klaar om de koffie voor de familie te organiseren na de begrafenis.
Och, en hier: "Het Land van Ooit"! Dat is fantastisch! Dat is door Herman van
Veen opgericht. Elk jaar wordt er iemand tot ridder geslagen en die krijgt een stoel...
maar op die stoel kan men niet zitten! Ge moet zien wat voor constructies daarbij zijn! Er
zit ook een filosofie achter: als ge een stoel maakt waarop de ridder gaat zitten, dan
hebt ge niks meer aan die ridder, dan werkt hij niet meer. Dus geven ze hem wel een stoel
maar zitten kan hij niet! De mannen spelen er vrouwen, de vrouwen spelen mannen! Er is ook
een "luie lakei" die met het treintje moet rijden en die valt dan in slaap...
Och, de kinderen vinden dat geestig! Sommige dingen zijn ook heel spectaculair. Het doet u
iets als ge er terug buitengaat. De acteurs komen speciaal afscheid nemen, enz...
En hier: Bouillon! Dat was in november vorig jaar, onze voorlaatste vakantie, onze laatste
reis... Kijk eens hoe gezond Chris erbij staat... De eerste symptomen van haar ziekte
merkten we pas op 10 juli en op 11 september werd ze al begraven!
Wanneer we Marc vragen wat het meest typerend was voor Chris zegt hij zonder aarzelen:
"Kinderen! Zelf kinderen hebben en daar echt alles voor doen wat mogelijk is. Hen
niet per se veel materiële dingen geven, maar heel veel aandacht... En kinderen op
school: ze kon heel goed opgaan in de leefwereld van kinderen. Ze was heel bekwaam
in haar
vak. Wij hadden ook een goede relatie die we samen koesterden. En dan de natuur beleven.
Ze was misschien niet zelf de grote initiatiefnemer, maar ze kon er enorm van genieten.
Ons nieuw huis staat ook helemaal in het teken van buiten: we wilden een huis waar we ook
binnen konden genieten van al wat schoon is buiten.
Een groot kenmerk van Chris was ook dat ze zo heel bescheiden was: ze wou nooit in de
kijker lopen... Maar wat ze deed was grondig gedaan, doorleefd gedaan. En
doorzettingsvermogen was ook een belangrijke eigenschap van haar. Op moeilijke momenten is
ze altijd op een rustige manier blijven doorgaan en volhouden! Ook tijdens haar ziekte...
We wisten dat ze zeer zwaar ziek was, we wisten dat er weinig kansen op genezing waren
maar kansen waren er. Ze heeft dat enorm gedragen, zo van: we staan ervoor en we moeten
erdoor! Niet opgeven! We moeten erdoor - we hebben drie kinderen, ik heb een man... In dat
opzicht was ze prachtig: de anderen stonden voorop. Toen ze in Leuven lag had ze het heel
moeilijk. Maar ook de laatste paar dagen, toen ze wist dat ze er niet meer lang zou
zijn... om op dat moment niet te panikeren, geen schrik te krijgen - dan moet ge toch heel
sterk zijn! Ze was nooit wanhopig! Ze heeft nog een aantal dingen geregeld waarvan ik
weet: als zij dat niet gedaan had wist ik dat ik het zou vergeten. De Communie van Jochem
bv. in '95, samen met Hanne...
Aan professor Bouillon had ze veel steun. Hij heeft haar nooit voorgelogen maar gezegd wat
nog kon en dat we op haar rekenden om vol te houden. Professor Bouillon heeft me nog een
brief geschreven, eigenlijk om te zeggen dat hij ongelooflijk verbaasd was over de sterkte
waarmee Chris haar lot gedragen heeft. De verpleegkundigen en sociale werkers van
Gasthuisberg hebben trouwens fantastisch werk verricht. Zij zijn een heel stuk met Chris
op weg gegaan. De pastorale werkers, Tom en An, waren steeds nabij. Zij hielpen ons samen
met het ganse team door te maken wat ons bedreigde. Samen hebben we, in voorbereiding op
de uitvaartplechtigheid, gewerkt aan het onder woorden brengen van ons afscheid. Een
pijnlijk maar waardig afscheid...
De kinderen waren altijd heel blij dat ze op bezoek konden komen. Ze waren er elke dag.
Bij de ziekenzalving voelden ze aan dat er iets heel ergs ging gebeuren en toen zijn ze
beginnen wenen... Chris heeft ze zelf getroost! Zij heeft de kinderen getroost... Toen ze
gestorven was ben ik samen met de kinderen iedere dag met Chris gaan praten... Momenteel
doen de kinderen het heel goed. Ze zijn er ieder op hun eigen manier mee bezig. Het gaat.
Ik hoop nu dat ik het hier kan blijven runnen met een part-time job. De kinderen
hebben nu geen moeder meer - als ik full-time ga werken hebben ze ook aan mij niet veel.
Ik krijg veel hulp van mijn ouders en van de moeder
van Chris, van broers en zussen en van
onze buren. Ik denk ook dat Chris gerust gestorven is omdat ze wist dat haar kinderen goed
zouden opgevangen worden als zij er niet meer zou zijn. We wisten altijd al van elkaar wat
we aankonden... Ik denk dat ge slechts zo rustig kunt sterven als ge enorm veel vertrouwen
hebt. Ik moet het nu waar maken! Chris en ik hadden nog heel veel plannen... Ik denk dat
ik die terug ga oppakken. Het waren dingen die leefden tussen ons, waarvoor Chris mee de
eerst stappen heeft gezet... Ik ga dat tot een goed einde moeten brengen. Ik put kracht
uit ons gemeenschappelijk verleden dat rijk is en uit de zegen van onze drie kinderen.
Maar... het is moeilijk te leven zonder die ene, lieve Chris...
|
