Heel lang geleden ( dit is
geen sprookje) richtte een zekere mijnheer Wim Menheer in het patronaat te Tienen de
Tiense Badmintonclub op. Nadien gingen de trainingen door in het zaaltje van de PNT. Het
was daar dat Christine Savonet, als 10-jarige, lid werd van deze club.
Al spoedig bleek dat ze heel wat talent had. Door hard trainen en doorzetting is zij thans
opgeklommen tot de top van het Belgische badminton.
In de sporthal Ter Linde hadden we een gesprek met onze atlete uit Bunsbeek. Wegens een
ernstige kwetsuur aan de voet, had ze alle tijd om ons te woord te staan. En dat deed ze
dan ook met volle overgave.
Jeugdwerking
"Er is heel wat veranderd sinds ik als tienjarige begon te spelen" vertelt
Christine. "Nu is er jeugdwerking en begeleiding en bestaan er topsportscholen.
Vroeger moest je echter als jonge speler direct in het circuit van de volwassen spelers
aantreden. Daar was het veel moeilijker om je te bewijzen en je plaats af te dwingen. Dat
is nog wel zo. Je moet immers via tornooien je bekwaamheid tonen. Zo kom je in een
categorie terecht en kan je opklimmen naar de A-reeks. Daar kom je uit tegen de beste
spelers van het land. Vroeger was er echter geen sprake van jeugdcompetitie of
jeugdtornooien. Nu heeft elke grote club wel een uitgebreide jeugdwerking waar jonge
speler volwaardig worden voorbereid op de competitie.
Palmares
Het palmares van Christine is indrukwekkend:
- 1983 - 1984 : Belgisch kampioene Juniores enkel en dubbelspel.
- 6 februari 1983 : Belgisch kampioene B-categorie enkelspel dames
- In 1983 werd ze gepromoveerd naar de A2-categorie. Ze was toen 15 jaar.
- Ze werd 7 maal proviciaal kampioene in enkelspel dames
- In 1984 kreeg ze de jeugdprijs van de Tiense Sportraad
- In 1985 werd ze winnares van de persprijs van de Tiense Sportraad
- In 1993 werd ze door de Tiense Sportraad uitgeroepen tot Sportvrouw van het jaar.
- In 1994 sloot Christine zich aan bij de club W&L ( Winksele &Leuven)
- In 1994 - 1995 werd ze met de club Liga-kampioen dubbel dames in de A-categorie
- In februari van datzelfde jaar werd ze finaliste Dubbel Dames in Nationale Kamp
A-categorie
- Seizoen ‘96 - ‘97: promotie met W&L naar eerste Liga ( gemengde
competitie)
- Seizoen ‘97 - ‘98: promotie met W&L naar tweede Nationale
- Seizoen ‘98 - ‘99: promotie met W&L naar eerste Nationale
De lange weg
Er is een hele weg af te leggen vooraleer men in eerste nationale afdeling speelt.
Een nieuwe club start in provinciale afdeling (vierde tot eerste provinciale). Als
alles goed gaat promoveer je naar de Liga (derde tot eerste). Als alles ongelooflijk goed
gaat kom je in Nationale afdeling terecht (tweede en eerste). Het is voor Vlaams Brabant
de eerste keer dat een club deze afdeling bereikt. Het is dan ook te danken aan het feit
dat W&L een club is met een zeer goede begeleiding en een gedreven coach.
Christine:
Rijk zal je nochtans niet worden van badminton . Er is heel weinig sponsoring beschikbaar
en wil je aansluiten bij een club moet je eerst lidgeld betalen. Geen wonder dat ons land
het internationaal niet bijster goed doet. In Denemarken is badminton de nationale sport.
Andere landen zoals Indonesië, China en ook Nederland doen het door hun aanpak en
trainingen stukken beter dan ons land. Net zoals bij tennis is er heel wat training nodig.
Verder gaat de vergelijking met tennis niet op. De techniek voor tennis is heel anders dan
bij badminton. Mijn wekelijks trainingsschema ziet er goed gevuld uit. Elke dinsdag wordt
er individueel getraind met vriendin Carine. Op woensdag is er twee uren training in
Leuven. Op vrijdag is er recreatiebadminton in de sporthal te Glabbeek. In het weekend
worden dan de wedstrijden gespeeld. Elke week ga ik nog een paar avonden lopen.
BOK:
Jouw avonden zijn dus druk bezet! Weegt dat niet na een dagtaak als PMS-verpleegkundige?
En hoe zit het met de voetblessure?
Christine:
Dat was eigenlijk een stom ongelukje met ernstige gevolgen. Door mijn voet te kantelen op
een training, bleek dat er ook een voetbeentje niet in orde was. Het gevolg was dus een
operatie. Dat gebeurde in het paasverlof. Nu volgt een revalidatie van drie à vier
maanden om weer zonder problemen het veld op te kunnen. Hopelijk verloopt alles naar wens
zodat ik terug bij de top kan aansluiten. Maar het is fijn om op vrijdag de anderen van
Glabbad te zien spelen.
BOK:
Wat doet iemand van uw niveau bij een recreatieclub als Glabbad?
Christine:
Toen enkele jaren geleden de sporthal geopend werd, zijn we met enkele mensen hier
verzeild geraakt. Raar, maar we merkten wel badmintonlijnen op het veld en geen club. Zo
is het idee gekomen om een badmintonclub op te richten. Dat werd de Glabbeekse
Badmintonclub of Glabbad. Momenteel zijn er 110 leden. Het is prettig om je kennis en
ondervinding te gebruiken voor anderen en de club te zien groeien. Misschien is dat wat ik
later wil doen. Als ik op topniveau niet meer rendeer, wil ik mij als initiator ten
dienste stellen van de clubs. Er zijn trouwens te weinig vrouwen in de badmintonwereld.
Misschien is de reden dat het heel wat vergt van je lichaam. Deze sport vraagt een grote
weerstand, een heel goede conditie en het is een zware belasting voor de gewrichten. Je
hebt dus vooral karakter, fysiek, talent en doorzicht nodig, naast een goed opgebouwde
techniek.
Christine Savonet heeft al deze talenten. BOK wenst haar van harte een
spoedig herstel en nog een lange, mooie loopbaan in de het Belgische badminton.
|
