35 jaar Parochiecentrum Bunsbeek

Is er in de volksmond geen spreekwoord dat zegt: “een café en cultuur gaan hand in hand”? Dat zou toch moeten, want wie kan zich de een of andere activiteit gaande van toneel tot vogelpik voorstellen zonder dat er vooraf, tussendoor of achteraf een lekkere pint wordt gedronken. Wij zijn nu eenmaal een volk van Bourgondiërs…
Deze gedachte moet ook een van de redenen geweest zijn toen in oktober 1966 een aantal Bunsbekenaren ten huize van Marcel Donvil samen kwamen om te kijken naar een TV uitzending met als onderwerp “Culturele centra in Vlaanderen”. De voornaamste 
woordvoerder was Prof. Frans Van Mechelen (ja, die met zijn strikje), later Minister van Cultuur en ook lang voorzitter van de BGJG. Een directe aanleiding was natuurlijk ook het verdwijnen van de toneelzaal en café van Germaine Donvil op de hoek van de Schoolstraat en Tiensesteenweg. Germaine ruilde het platteland van Bunsbeek voor een nieuw leven als “kotmadam” in Leuven. Ze is daarna trouwens nog eens flink gefopt in het destijds erg populaire radioprogramma “Kapriolen” van Walter Capiau, die haar toen opbelde voor een farce… 

Er stond in die tijd uiteraard ook een parochiezaal naast de pastorie en nu er geen zaal Donvil meer was, liet de pastoor schoorvoetend een dansavond toe en begonnen de toenmalige creatieve jongelingen onder leiding van Wim Laroy aan hun achteraf fel geloofd kwaliteitstoneel. Er bleek een duidelijke nood aan een degelijke ruimte. Plannen om van die oude parochiezaal iets nieuws te maken werden gesmeed door deze groep, onder meer door wijlen technisch leraar Desiré Heeren. De pastorij kreeg haar waar gelaat, alle omheiningen en hekwerk werden weggebroken en de fundamenten voor een café waren in gedachten al gegoten. Maar de architecten van deze plannen hadden enkel aan zichzelf gedacht. Er kwam immers onmiddellijk tegenwind van de jongeren, want - jawel, je leest het goed - de jeugd moest geen café, maar had dringend nood aan een echte toneelzaal! Deze instelling zullen de huidige jongeren waarschijnlijk raar vinden. Toch was het zo: de jongeren van toen wilden absoluut een ‘moderne’ zaal om toneel te spelen, vertier konden ze ergens anders per fiets wel vinden. Deze filosofie heeft uiteraard – toen het café er eenmaal was - niet lang standgehouden!!
Compromissen hebben in België zeker altijd bestaan, dus werd beloofd om ook de zaal aan te passen aan de nood van die tijd, wat uiteraard niet te vergelijken is met wat nu vereist wordt.

Werk aan de winkel…

Het jaar 1967 was het jaar van de grote bouwwerken: het aanbouwen van het café en het inrichten van de garage van de pastoor. Deze werken werden (stiekem?) gedaan door metsers van aannemer Jefke Bruyninckx. Jong en oud heeft zich in die periode enorm ingespannen om van het parochiecentrum hun centrum te maken. Zo herinneren we ons dat de jonge gasten van Eduard Devos hun beruchte krachten hebben botgevierd op de dikke scheidingsmuur tussen de kelder van de pastorie en het huidige café… Is het misschien daarom dat een aantal van hen nog steeds een “wekelijkse drang” heeft naar het PC’ke?
De eigenlijke opening van het café vond plaats op 7 december 1967. Het toenmalige bestuur of de beheerraad bestond uit: Marcel Giedts (voorzitter), E.H. Jozef Hooyberghs, Jozef Vanherwegen, Jules Laermans, Isidoor Vanwinckel, Marcel Donvil, Louis Vandegaer, Eduard Devos, Richard Kempeneers, Emiel Pypops, Paul Thomas, Frans Cloots en Frans Vandermeulen.
Juridisch leek de zaak nog niet helemaal in orde want op 28 januari 1968 werd proces verbaal opgesteld door de Administratie der Douane en Accijnzen wegens het niet aangeven van de vergroting van een “slijterij van gegiste dranken”. Maar dat euvel werd snel in orde gebracht natuurlijk.
Er begon toen een tijd van drukke kaartavonden, toneelrepetities, bals en vergaderactiviteiten allerhande. Op 28 oktober 1968 organiseerde het parochiecentrum (met een bang hartje) een eerste dansavond met het toenmalig beroemde dansorkest The Dixie Dicks. 

Aprilgrap?

Het eerste intern reglement van het parochiecentrum draagt de met hand geschreven datum van 1 april 1969. Het was zeker niet bedoeld als aprilgrap, want de noodzaak aan een degelijke regelgeving was ingegeven door het feit dat menig tapper en een inrichtende vereniging meningsverschillen hadden over bepaalde voorwaarden. Of de datum van 1 april daar enige invloed op heeft uitgeoefend laten we in het midden. Zo stelde het intern reglement o.m. dat een sluitingsuur werd bepaald op 1 uur, feest – en kermisdagen uitgezonderd, en dat de muziek moest stoppen om halfdrie ’s nachts. Interessant om te vermelden is ook dat in het reglement gedacht werd aan de politiekers. Van welke partij ook, zij mochten vergaderen in het PC'ke, maar de vergaderingen moesten doorgaan in de zaal. In het café mocht dus nooit over politiek gepraat worden !!!

De biechtstoel van Vikke

Nog een anekdote tussendoor: de vrije bibliotheek was ook gevestigd in de parochiezaal, namelijk op de scène. Dit was uiteraard niet erg praktisch en daarom werd er een nieuw lokaal gebouwd aan de overkant. Het zou tevens gebruikt worden voor vergaderingen. Deze bibliotheek heeft nooit zoveel in de belangstelling gestaan als ten tijde van de “biechtstoel” van Vikke Ginkels. Immers, de uitbetalingen van de Christelijke Mutualiteit door Vikke moesten gebeuren in een lokaal waar geen bier werd getapt. Vikke werd dus verbannen naar de bibliotheek. Maar wat gebeurde er? Na 20 uur werd “hebben en houden” verhuisd naar het café en ging de “biecht van Vikke” gewoon door tot in de vroege ochtenduren.

Parochiecentrum en pastoors

1978 is ook een belangrijke datum in de analen van het Parochiecentrum. E.H Hooyberghs nam ontslag als pastoor van de St Quirinusparochie. Zelfs toen al had men in de gemeente schrik om in Bunsbeek geen pastoor meer te krijgen. De beheerraad heeft toen besloten tot het oprichten van een VZW Parochiecentrum Bunsbeek. Er is toen lang en heftig gediscussieerd over de statuten, maar uiteindelijk werden deze goedgekeurd en gepubliceerd in het aanhangsel van het Belgische staatsblad op 28 oktober 1978 onder nummer 9626.
Een van de ophefmakende momenten die het Parochiecentrum heeft meegemaakt was de inhuldiging van onze huidige pastoor, Louis Vanderheyden, op 15 augustus 1978. Qua omzet van drank was dit één van de topmomenten, maar dat verbaast ons nu geenszins.
Na de fusie van gemeenten achtte de VZW het aangewezen dat bepaalde afspraken met de gemeente, die eigenaar is van de grond en gebouwen, beter op papier zouden staan. Er werd met de gemeente een overeenkomst afgesloten dat de VZW gedurende een periode van 40 jaar (dat is tot in 2019) de gebouwen verder kon exploiteren via een erfpacht.

Nieuwe wind 

Ook 1989 wordt aangezien als een belangrijk jaar in de geschiedenis van het Parochiecentrum. Een aantal nieuwe leden versterkte de VZW en kwamen naar buiten met mooie initiatieven. 
Op 2 september 1989 werden de eerste dorpsfeesten georganiseerd. Deze dorpsfeesten hebben zich in de loop der jaren steeds verder uitgebreid en geven aan de dorpsgemeenschap telkenmale gratis kermisplezier. Toch vinden we het nodig om hier een kritische noot toe te voegen. We weten dat Bunsbeek steeds meer wegzinkt in een “slaapdorp”. Vele (jonge) gezinnen komen hier wonen (omdat de bouwgrond nog betaalbaar is?). Hun avonden en weekends brengen ze dan blijkbaar ‘slapend’ door, want alle inspanningen van de organisatoren van dorpsfeesten of kloempfeesten ten spijt, moeten we vaststellen dat deze slapers erg moeilijk wakker te krijgen zijn!! Dit is dus een oproep naar eenieder om wakker te blijven op het gepaste moment… Suggesties om dit te stimuleren zijn welkom in het PC’ke.

Voorzitters en anderen

Tijdens deze 35 jaar hebben slechts drie voorzitters de scepter gezwaaid. Meester Marcel Giedts was vanaf de start tot maart 1992 de langsdienstdoende voorzitter. Hij werd opgevolgd door Edmond Denruyter, die vanaf januari 1997 het voorzitterschap doorgaf aan André Vanherwegen.
Ook willen we nog een eresaluut brengen aan de werkers van het eerste uur die ons sindsdien zijn ontvallen: Felix Vandervost, Jef Vanherwegen, Diesiré Heeren Jef Bruyninckx, Felix Vandervost, Frans Vandermeulen en Eduard Devos.
Aflossing van de wacht is uitermate welkom, maar we mogen fier zijn dat gedurende die 35 jaar ons café steeds bemand was met louter vrijwilligers. In dat opzicht zijn de vrouwen van deze vrijwilligers nooit beloond geweest voor hun mede-inzet. Niet minder dan 1820 keer hebben zij op zondagmiddag hun middageten terug moeten opwarmen omdat de late tooghangers niet naar huis wilden. Deze 1820 keer is uiteraard een mathematisch maximum, dat slechts voor enkele (??) bazen van toepassing is. 
Op een blauwe maandag is dan ook de bedenking geuit om het PArochiecentrum om te vormen tot een MArochiecentrum, want het mag gezegd: het PC’ke is nog steeds een mannenbastion. In deze tijd, waarin zelfs in de politiek het “ritsprincipe” wordt toegepast, moet misschien in die richting gezocht worden naar een oplossing. Op voorwaarde natuurlijk dat de rits enkel geopend wordt in “de WC van het PC”!!!

Zin in een gezellige babbel, zin om een kaartje te leggen, vogelpikken???
Het PC’ke is open op zaterdagavond vanaf 19 uur en op zondagvoormiddag vanaf 10 uur. Op woensdagnamiddag kunnen (jong)gepensioneerden of anderen een kaartje komen leggen. Spring gerust eens binnen!
Dit is wederom een duidelijke oproep om de slapende slapers…

Pol Pierlet
Met dank aan Frans Cloots voor de historische achtergrond.

BOK XV.1, april 2001
© kvr          (naar index)