Lieve juffrouw Chris

dit is geen afscheid

bokkensp.gif (2884 bytes)

Het leven is als een rivier. Het kabbelt voort en gaat gestaag zijn gang. Het is gevuld met vertrouwde geluiden en gezichten, voorspelbaar in zijn regelmaat. Rustig drijven wij mee, tevreden met alledaagse dingen, met mensen die ons omringen, met kinderen die op ons lachen. Op de hartslag van het leven stemmen wij alles af: ons werk, onze rust, onze plannen. Maar plots, geheel onverwachts, verandert het leven zijn loop en - schijnbaar zonder reden - beukt het met tomeloze kracht tegen wat mooi en breekbaar is. Dan buigen bloemen en knakken ze af... Dan stokt de adem van de sterken, dan splijten bomen en rotsen en breekt geluk want het is van broos kristal. Dan weet niemand raad, dan is er slechts angst voor morgen en snijdende pijn.

Lieve Chris, geschokt waren we toen we hoorden van jouw ziekte en oeverloos was ons verdriet toen jij ons dan nog zo snel verliet. Hoe kon dat nu?! Jij was toch de eeuwig-jonge, degene op wie de tijd geen vat had! Foto's van twintig jaar geleden tonen hetzelfde guitige gezicht dat wij dagelijks aan de schoolpoort zagen. Je ex-klasgenoten getuigen: "Op onze reünies was er maar eentje die er elk jaar nog hetzelfde uitzag - Chris Meyvis..." Jij leefde zorgzaam, gewetensvol en zuiver. Jouw heengaan was zo onaanvaardbaar dat het dorp en het land n opstand schenen te komen. Van overal kwamen mensen naar Bunsbeek, naar de gebedswake, naar jouw uitvaart, met gezichten die spraken van ongeloof en groot verdriet.
Maar we vonden troost... Marc, jouw echtgenoot, je moeder, je schoonouders, je broers en zussen - de voorganger ook - zij zijn wijs en sterk en vonden de woorden die ons overtuigden dat jij in ons midden blijft. De hele natuur blijft over jou spreken, want jij koesterde de natuur als geen ander! Jouw leerlingen kunnen je niet vergeten, want jij leerde hen lezen en schrijven en rekenen en jij hielp zo goed degenen die het daarbij moeilijk hadden. Jij zocht professioneel contact met ouders; jij bleef vechten voor hun aanwezigheid en hun inbreng in de school. Met je delicate charme en goede smaak gaf jij kracht aan hen die het opnemen tegen de grote machten van materialisme en eigenbelang... op zovele fronten! Jij ijverde voor vrede en rechtvaardigheid, voor ontwapening, voor natuurbehoud en ontwikkelingshulp. In de middens van mensen die solidair zijn met de derde wereld, bij Natuur en Landschap, in het hulpcomiité voor Roemenië, in De Brabander blijf jij de werkers nabij. Jij leeft ook voort in je kinderen, Chris. Wij zien je trekken en horen je stem in Jochem, Hanne en Lennert. Dagelijks praten ze met je! Jij blijft hun mama... Je verjaardag zal niet worden vergeten!

Het lijkt nu wel alsof we waren ingedommeld, dat we niet bewust genoeg zagen wat jij voor ons dorpje en voor de wereld deed. Nu je wegging is die sluimer voorbij: in grote helderheid staat daar Chris Meyvis, die mooie, jonge vrouw, die ons voorleefde en in alle eenvoud toonde wat de echte waarden van het leven zijn. Het is zoals de Profeet van Gibran zegt:

"Wanneer gij afscheid neemt van uw vriend, treurt ge niet; want wat ge het diepst in hem bemint, kan klaarder voor u zijn bij zijn afwezigheid, zoals een bergbeklimmer de berg duidelijker ziet vanuit de vlakte."