Jeannine Struyven en haar kinderen Bart en
Mireille gaven hetvoorbeeld, maar sinds zij figureerden voor "Moeder, waarom leven
wij?" en "Het verdriet van België" is BOK niet meer van de filmsets weg te
houden. Zowel op lokatie in Binkom als inde VTM-studio's in Londerzeel hielpen 20 leden
van onze vereniging het gepaste kader creëren voor "Lili en Marleen", de
veelbelovende nieuwe Vlaamse televisieserie die speelt tijdens de oorlogsjaren. Uitkijken
dus bij elke aflevering want onverwacht zal een bekend gezicht van een jonge of oudere
dorpsgenoot u misschien verrassen!
TV-opnames blijven nog altijd indrukwekkend. Ook figuranten worden door professionele
equipes voorbereid. Zeventig mensen kleden volgens de mode van 50 jaar geleden? Geen
probleem! De maten van iedereen worden een paar dagen op voorhand opgevraagd en bij
aankomst op de set hangt alles klaar aan de kapstok onder een beschermende plastieken hoes
met vermelding van naam, uur van optreden, enz. Een ploeg naaisters, grimeuses en kapsters
neemt elk personage onder handen: snorren en baarden gaan eraf - te lange haren ook!
Vlechten en krullen en ouwerwetse permanenten geven meisjes en dames een geraffineerde
retro-look die met dito juwelen, spelden en hoedjes tot in de finesses wordt afgewerkt.
Elk nieuw personage dat zich bij de groep voegt ontlokt kreetjes van verbazing en
bewondering omwille van de geslaagde metamorfose. Op de set zijn geluid- en
lichtspecialisten voortdurend in de weer. De technische ploeg legt rails aan voor de
bewegende camera, monteert en demonteert terwijl ook de mensen die instaan voor de
attributen de handen vol hebben. Ongelooflijk hoeveel gecoördineerde energie elke
"take" vereist!
Siberisch kalm staat Carry Goossens tussen al deze drukte. Met opmerkelijk veel geduld
en gevatte humor houdt hij de stemming erin... van 6 u. 's morgens tot 9 u. 's avonds! Het
valt op bij iedereen: hier is niet zomaar een acteur aan het werk maar ook een fijne
kerel. BOK erop af, natuurlijk!
Carry:
BOK?! Van Bunsbeek? Ah, ja... waar An Tuts het jeugdtoneel regisseert! Dat heeft ze me
verteld, ja! En wat moet ge zoal weten? Waar ik geboren ben? In Mechelen, op 19 januari
1953.En hoe ik in het toneel geraakt ben? Eigenlijk langs mijn grootmoeder... Ja, mijn
grootmoeder nam mij in de zomer mee naar zee. Zij was een echte variétéfan en zo zag ik
met haar elke zomer theaterstukken en shows, die van Gaston Berghmans o.a. Daar was ik weg
van. Als jong "gastje" al begon ik in Mechelen voor amateurgezelschappen te
spelen, "Voor Taal en Kunst" vooral. Dat heb ik 5 jaar gedaan. Na de middelbare
school was dat voorbij: ik ging studeren in Brussel, in St.Lucas en met het diploma dat ik
er behaalde werd ik reclametekenaar. Drie jaar deed ik dat werk. Maar het theater liet me
niet los. Ik zegde mijn werk op en deed mee aan het ingangsexamen van de conservatoria in
Brussel en Antwerpen. Twee ineens, ja, want binnen geraken was niet gemakkelijk. Ik was al
te oud en dat hebben ze niet graag: dan zijt ge minder "plooibaar". Brussel wou
me niet, maar Antwerpen wel. Ik volgde drie jaar lang de afdeling Dramatische Kunst. Na
één jaar waren mijn spaarcenten op. Iedereen zei dat ik gek was. Wie doet dat nu?! Een
volwaardige baan opzeggen en terug vertrekken van niets! Het tweede en derde jaar in
Antwerpen overleefde ik dankzij allerlei klusjes die ik opknapte. Toen ik mijn diploma had
werd ik direct aangenomen bij het Reizend Volkstheater maar tot mijn 33 leefde ik als
acteur zonder financiële garanties, zonder vrouw, zonder gezin. Ik hing veel rond in de
artistieke buurten van Antwerpen, op de Stadswaag en het Mechelse Plein, in kroegen als
"Den boer van Tienen" en "De Pallieter". Ik geraakte geïsoleerd in
dat wereldje. Het waren moeilijke jaren maar ik heb er geen spijt van. Ik werkte voor
verschillende gezelschappen, tot '88 voor Het Reizend Volkstheater ("Lili en
Marleen", "Alles Liebe") en ik was ook te zien in de eerste productie van
De Blauwe Maandag Cie ("Don Quichote"). Daarbij deed ik klein TV-werk in series
als "Conscience" en "Klein Londen, klein Berlijn". Vanaf '88 ging ik
free lance. Ik had ondertussen mijn vrouw leren kennen. Ik kreeg een stabieler en rustiger
leven: ik kon het mij permitteren! Via een auditie kwam ik bij de ploeg van de "FC De
Kampioenen". Vier seizoenen was ik er "Oscar" maar ondertussen ben ik
altijd theater blijven doen in het Fakkeltheater, bij Theater Antigone en Torka T (het
"nieuwe" Fakkeltheater, nvdr.). Sinds 1 april wacht er de nieuwe uitdaging van
het René Vlayen Produktiehuis: Lili en Marleen, intensere samenwerking met Gaston, ...
In deze wereld voel ik mij veel beter dan in de reclamewereld. Pas op, iedereen is er niet
voor gemaakt! Ge ziet het nu ook: bij opnames moet ge 80% van de tijd wachten - dat moet
ge leren! Gisteren was ik pas om 21 u. thuis en deze morgen moest ik er om 6 u. al uit!
Wij moeten ons omkleden in de camion...maar toch ben ik heel blij met de service die we
hier krijgen. Ik heb het anders gekend! Bij Het Reizend Volkstheater, bij Frans Vercammen,
heb ik de stiel geleerd. Dat was spreidingstoneel in de volste betekenis van het woord.
Alle dagen moesten we de bus in, dan gingen we "de boer" op en regende het soms
op de scène of vielen de lichten uit... Wat we allemaal meemaakten... Met "De brave
soldaat Schweik" b.v. brachten we een gestileerde voorstelling met 5 acteurs die
allemaal meerdere personages spelen. Alles werd op de scène zelf getoond: neuzen
opzetten, jas verwisselen, enz. Ergens diep in West-Vlaanderen ontdekten we vlak voor de
voorstelling dat we de "accessoires" vergeten waren: de brilletjes, de jassen,
de neuzen,... Een ramp! We zijn toen in de kelders en gangen van de toneelzaal op
strooptocht gegaan. Al het "bruikbare" werd in een doos gegooid en op de scène
gezet en de acteurs moesten zich improviserend behelpen. Een rubberen bal deed dienst als
clownsneus, een ijzerdraad werd een brilletje, lang gras en veldbloemen werden een
boeket... Het mooiste was dat niemand van het publiek merkte dat er iets niet klopte! Met
"Hobsons dochter" maakten we iets gelijkaardigs mee. Dat was een stukin
époquestijl, met lange kleren en pruiken vol pijpenkrullen. Waren we toch wel onze pruiken
vergeten, zeker! In vliegende vaart vertrok nog iemand met de auto om ze te gaan halen
maar die geraakte niet tijdig terug. We hebben dat stuk gespeeld zonder pruiken tot aan de
pauze en met pruiken na de pauze. Sommige toeschouwers zagen zelfs geen verschil!
"Lili en Marleen" is oorspronkelijk een creatie van het Reizend Volkstheater.
We brachten er 125 voorstellingen van! Walter Vandevelde is de auteur. Toen hij er een
TV-bewerking van maakte bleef ze 1 jaar bij de BRT in de schuif liggen. Het is ook een
dure aangelegenheid omdat alles zich afspeelt in de oorlogsjaren. Dat brengt natuurlijk
kosten mee. Maar VTM gelooft er in en wij ook allemaal! Zeker nu... met de medewerking van
zo'n goeie figuranten van BOK!
|
